بیا كه دستِ زمین را به آســمان بــدهی           به جسمِ مُردۀ این روزگـار جــان بدهی

دوباره جمعه ای آمد كه بازبی توگذشت           بگو ز مــأذنــۀ كعــبه كِی اذان بـدهـی؟

بیا كه خُلقِ عــلی را و خویِ زهــرا را           نشان به مردم دنــیا به این جهـان بدهی

ببین كه دستِ دل از دامنِ تو كوتاه است           بیا كه دامــنِ خود را به دستــمان بدهی

همــیــشه تشنۀ لطف و گـرســنۀ مِهریـم           نـگــاه كن كه به ما باز آب و نان بدهی

اگرچه پیشِ تو بد قول و بد حساب شدیم           برای جبــران كـاش باز هم زمان بدهی

زبـانِ ذكــر نـداریم مــا؛ خــودت بــایــد           بــرای بردنِ نامت به مــا زبــان بدهـی